خورشید حدود 6/4 میلیارد سال پیش متولد شد. خورشید تا اندازه ای سوخت هسته ای دارد که پنج میلیارد سال دیگر هم باقی بماند. قتی خورشید پیر می شود گسترش پیدا می کند. مرحله پیری هنگامی فرامی رسد که هسته خورشید هیدروژن و هلیومش را از دست می دهد و منقبض شود. اما لایه های خارجی خورشید گسترش می یابند و سرد می شوند و دیگر کمتر درخشان هستند. در این مرحله خورشید به نوعی ستاره تبدیل می شود که به آن غول قرمز می گویند.
در مرحله بعدی زندگی خورشید لایه ها به گسترش ادامه می دهند. هنگامی که این اتفاق می افتد هسته هم منقبض تر می شود. در این مرحله اتم های هلیوم در هسته با هم گداخته و ذوب می شوند و اتم های کربن را تشکیل می دهند و انرژی آزاد می کنند. وقتی اتم های کربن نتوانند بیشتر به هم فشرده شوند هسته به حالت ثبات می رسد.
سپس لایه های خارجی این ستاره ریزش می کند, به سوی فضا پرتاب می شود و به ابر نبولای سیاره ای تبدیل می شود. این ابر دیگر نمی تواند مانند خورشید سابق بر روی سیاره ها اثری بگذارد. بیشتر جرم خورشید به ابر نبولا وارد می شود.
|
Eggnebula: یک نبولای سیاره ای که چند صد سال پیش شکل گرفته |
|
Pistol nebula: یک نبولای سیاره ای در ساگیتاریوس
| |
|
هسته هم بی پوشش می ماند. هسته باقیمانده منقبض می شود تا به شیئی به نام کوتوله سفید تبدیل شود. در این مرحله هسته فقط چند هزار متر قطر دارد. به همین ترتیب خورشید میلیاردها سال بدون سوخت هسته ای باقی می ماند و گرمای باقیمانده اش را می تاباند. همین هم به آهستگی محو و زایل می شود. موقعی که گرمای خورشید ناپدید می شود, خورشید به مرحله پایانی زندگیش قدم می گذارد. یعنی به عنوان شیئی سرد و ضعیف که بعضی وقت ها کوتوله سیاه نامیده می شود. حالا خورشید یک ستاره مرده است که به خاطر کربن های فشرده اش سرشار از الماس است | |||
